No
er det på’an igjen. Samlivsutvalet til
Den norske kyrkja legg fram si innstilling på måndag, og Vårt Land melder at eit
knapt fleirtal i utvalet mellom anna går inn for homovigsel. Det kjem dessverre
ikkje som noko bombe, men gjer meg likevel trist, for det splittar kyrkja. Ikkje berre her i landet, men også internasjonalt. Endå verre er det at kyrkja på denne måten
gir utydelege signal til menneske som strevar med identiteten sin. No kan det bli det nye rundar med endelause diskusjonar fram mot kyrkjemøtet i 2015.
I
dag har eg lese ein svært god artikkel som er skriven av Bjørn Helge Sandvei. Han er tidlegare prestelærar på MF, og sjølv homofil. Artikkelen
ligg på nettsidene til organisasjonen Til Helhet, og kan anbefalast.
For
min eigen del, har eg ikkje uttalt meg så ofte i denne saka. Eg er ikkje så veldig stridbar av meg. Men
denne saka har så store konsekvensar for så mange, at eg føler det blir gale å
la vera å seia kva eg meiner. Derfor
legg eg ut nokre tankar eg delte i ei preike i fjor (eit lite utdrag frå preike
i Os kyrkje jonsokdag 2012). Preiketeksten
var frå Matt 11,7-14, og her kommenterer eg spesielt vers 12:
“Frå Johannes
døyparens dagar og til no trengjer himmelriket seg fram, og dei som trengjer
på, riv det til seg.”
Jesus kom med
himmelriket, og no trengjer det seg fram for å setja folk fri.
Men kva er eigentleg frigjering?
Eg føler behov
for å ta opp eit kontroversielt tema.
Eit tema som dessverre splittar kyrkja vår, og som eg ikkje snakkar om
med lett hjarte, fordi det er så lett å såra andre. Og det er det siste eg vil.
Dei siste
dagane (juni 2012) har det vore ei underskriftskampanje på nettet for og imot ny liturgi
for ekteskap av folk med same kjønn. Personleg
er eg teologisk konservativ, og meiner at ekteskapet mellom ein mann og ei
kvinne er den samlivsforma som Gud velsignar, uansett korleis me menneske vel å
ordna oss.
Noko av det
som eg synest er trist, er at i mediabildet i dag, så verkar det på ein måte
som at den eine gruppa er for dei homofile, og dei andre er imot
dei. Men eigentleg er det jo ikkje slik
at dei liberale i kyrkja er for dei homofile, medan dei konservative er fiendar
av dei. I den offentlege debatten i dag,
er det nesten slik at det å vera teologisk konservativ, er å bli satt i same
bås som fotballpøblar og fascistar og militante islamistar, slike som utøver
vald mot homofile, eller kjem med nedlatande språkbruk og utskjelling. Fri og bevare meg vel for det.
Spørsmålet
dreiar seg om kva som er frigjering. Begge gruppene i kyrkja vil dei homofile vel,
men me er djupt ueinige om kor vegen går.
Ei gruppe meiner at vegen til frigjering er å seia ja til ein livsstil
som har vore rekna som syndig. Den andre
gruppa meiner at frigjering er å finna ein veg ut av denne livsstilen, og at
det er dette Jesus vil hjelpa med. På
same måten som på alle andre område i livet, der me finn at me gjer det me
ikkje ønskjer å gjera. For me strevar med vårt, alle saman, kvar på sin måte. Iallfall gjer eg det. Ein dag skal me bli heilt fri, men
inntil vidare opplever me kamp og smerte, tilbakeslag, tilgjeving og ny
kraft.
Ja, til og med
sjølve skaparverket strevar og sukkar, men det og skal bli frigjort ein
dag. ”Heilt til denne dag sukkar og
stønnar heile skapningen saman, som i fødselsrier”, skriv Paulus. Men me veit at den som har fødselsrier, den
skal ein dag bli forløyst.
Himmelriket
trengjer seg fram for å frigjera oss – på alle område av livet.
